Özledim Seni.

özledim seni...
ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sizi olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
aksamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını,
çocuksu küskünlüğünü...
Nasılda serttin başkalarına karşı
beni savunurken;
ve ne kadar yumuşak
bir çift kısık gözle kendini
ellerimin okşayışına bırakırken
Gitmeni asla istemediğim halde
buna mecbur olduğunu görmek
ve sana bunları söylemeden
'git artık' demek
'beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk
kavuşacaksın mutluluğa'
demek sana nede zor
seni görmemek ve belki yıllar sonra
karsılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek....

diren gezi parkı derken herkes tarafından dışlanmak benimki ...

Bu aralar ne isa'ya ne musa'ya yaranamamak diye bi söz varya aynen öyle bi durumdayım.Eyleme katılanlara fevri olmayın kamu malına zarar vermeyin deyince akpci oluyorum, polis arkadaşlara ve milliyetçi kesime eylem hakkını kullananlara şiddet uygulamayın yanlış dediğim zaman vatan haini, karaktersiz damgası yiyorum.anlatmaya çalıştığım tek şey şiddetin her türlüsüne karşı olduğum.ama iki tarafada yaranamıyorum.iki cami arasındaki beynamaz gibi oldum. Ülkede gündem belli Gezi parkı, direniş, eylem, hükümet, polis vs. uzayıp gidiyor liste.Aslında tek kelimeyle özetlemek daha kolay durumu ben buna Sevgisizlik diyorum.Sevemiyoruz biz insanları,doğayı,farklılıkları sevemiyoruz.anlayamıyoruz birbirimizi.Aslında ilk başlarda ne güzel bi amaçla çıktı yola binlerce insan, doğaya zarar vermeyin dedi.haklıydılar sonuna kadar.amaç siyaset değildi.İşin içinde partiler yoktu.Eylem hakkı sonuna kadar kullanılmalıydı.Ama bir baktıkki durum zıvanadan çıktı.Zıt fikirlerin çatışmasına döndü.hepimiz bizim gibi olmayanlara cephe aldık.sosyal medyada bir sürü arkadaş birbirlerine kin beslemeye başladı. sebep sadece farklı düşüncelere sahip olmalarıydı.Evde annem babam kardeşlerim hepimiz farklı düşündüğümüz için tartışmaya başladık.hiçbirimiz anlayamadık birbirimizi.aslında görüşleri birleştirdiğimizde ortak ve dogru bi noktaya çıktığımızı hepimizin insan olduğu gerçeğini hep göz ardı ettik.biraz anlayış çözecek belki bişeyleri.ben bilirim demek yerine haklı olabilirsin gel konuşalım desek ortak paydada buluşabilcez. ne gerek var şiddete, kırmaya dökmeye... sadece insan olduğumuzu hatırlamak yeter sorunların çözümü için.siyasetin bizi ayrıştırmasına izin vermeden bütün olmayı başarmak yeterli.

Herşey birarada yürütülebilir mi? ...